تقسيم يک خط اينترنت بين چند کامپيوتر

ابتدا ياد آوری می کنم که ارتباط بين کامپيوتر ها به سه روش ممکن است:

١. از طريق کابل شبکه (RJ-45) که برای اين نوع اشتراک به تعدادی از اين کابل ها و يک دستگاه تقسيم کننده يا HUB نياز داريد. تعداد پورت های HUB بايد حداقل يکی بيشتر از تعداد کامپيوترهای شما باشد (مگر اينکه از يکی از خود کامپيوترها برای تقسيم اينترنت استفاده کنيد). استفاده از اين کابل ها بهترين، ارزانترين و پرطرفدارترين روش برای تشکيل شبکه است. اشکال اين روش نياز به سيم کشی است.

٢. روش دوم استفاده از شبکه های بی سيم يا WiFi است که اين روزها خيلی ها بجای استفاده از کابل از اين سيستم ها استفاده می کنند. برتری اين کار عدم نياز به سيم کشی و امکان حمل و نقل است که به ويژه برای laptop ها احميت دارد. اشکال آن يکی هزينه بسيار بالای آن (چند صد دلار برای يک شبکه ساده) است و ديگری اينکه مقدار زيادی از قدرت آن بجای افزايش سرعت برای جلوگيری از اشکال در ارتباطات مصرف می شود. ولی با اين همه سرعت اين سيستم ها خوب است و قيمت بالا اشگال عمده آنها است.

٣. روش دوم استفاده از خط تلفن يا HomePNA است که همانطور که در مقاله ٢٧ توضيح دادم روش خوبی است چون خيلی از سيستمهای بی سيم ارزانتر است و برخلاف شبکه های کابلی نياز به سيم کشی ندارد. اگر از اين روش استفاده می کنيد حتما از کارتهای جديدتر استفاده کنيد که سريعتر هستند. سيستم های قديمی که به HPNA1 مشهور است آرام هستند و ممکن است گاهی دچار قطع ارتباطات شوند.

اگر فقط از دو کامپيوتر استفاده می کنيد خيلی از شرکتهای ارائه دهنده سرويس به شما اجازی استفاده هر دو کامپيوتر را از طريق HUB می دهند و نيازی به تقسيم اينترنت نخواهيد داشت. ولی برای بيشتر از دو کامپيوتر، از هر کدام از روشهای بالا که استفاده کنيد سه روش برای تقسيم يک (يا چند) خط اينترنت بين تمام کامپيوترهای شبکه وجود دارد:

١. پر طرفدارترين روش استفاده از دستگاهی بنام Router است که يک خط اينترنت را بين چند کامپيوتر تقسيم می کند. اين روش برای استفاده از شبکه های کابلی بخصوص برای تعداد محدودی کامپيوتر بهترين راه است چون اکثر Router ها يک دستگاه HUB در داخل خود دارند و ميتوانيد مستقيما کامپيوترها را به آنها وصل کنيد. بعضی شرکتهای اينترنت به شما امکان اين را می دهند که از Router بجای Modem های معمولی که در اختيارتان قرار می دهند استفاده کنيد. البته برای اين کار بايد از Router ويژه ای که شرکتها در اختيارتان قرار می دهند استفاده کنيد. متاسفانه فعلا هيچکدام از شرکتهای اصلی در تورنتو اين امکان را ندارند ولی برخی شرکتهای جديد DSL بجای اجاره Modem به شما امکان خريد Router يا Modem را می دهند که در اين صورت اجازه انتخاب داريد. ويندوز XP و لينوکس کامپيوترها را براحتی برای استفاده از Router تنظيم می کنند. قبل تنظيم کردن کامپيوترها ابتدا آنها را آزامايش کنيد زيرا معمولا نيازی به تنظيم آنها نخواهيد داشت. اگر کامپيوترها قبلا مستقيما به Modem وصل می شدند بايد ابتدا تنظيمات Modem را پاک کنيد.

٢. بجای استفاده از Router ميتوانيد يکی از کامپيوترها را مستقيما به اينترنت وصل کنيد تا کامپيوترهای ديگر از اينترنت آن استفاده کنند. خرج اين کار کم است، ولی برای اينکه کامپيوترهای ديگر به اينترنت وصل شوند، کامپيوتر اصلی بايد هميشه روشن باشد. در ضمن اين کامپيوتر نياز به دو کارت شبکه دارد که يکی به شبکه وصل ميشود و ديگری به Modem (مگر اينکه Modem طور ديگری به کامپيوتر وصل شود – مانند USB). برای استفاده از اين روش در ويندوز بايد از Internet Connection Sharing و در لينوکس از سرويس هايی به همين نام يا مشابه آن (بستگی به پخش لينوکس) استفاده کنيد. برای تنظيم کامپيوترهای ديگر کامپيوتر اصلی حکم يک Router را دارد.

۳. روش بهتر ساختن Router خودتان با استفاده از يک کامپيوتر قديمی است. (همانطور که گفتم اگر از شبکه های کابلی برای تعداد کمتری کامپيوتر استفاده می کنيد و هنوز دستگاه HUB تهيه نکرده ايد بهتر است بجای آن يک دستگاه Router بخريد، در غير اين اين صورت احتمالا اين روش سوم بهترين است). برای اين کار به يک کامپيوتر قديمی (مانند 386) با دو کارت شبکه و يک Floppy Drive و يک نرم افزار رايگان (نرم افزار هفته را بخوانيد) نياز داريد. اين سيستم بهتر از يک Router پرقدرت و گرانقيمت عمل می کند و برای کاربرای منزل و حتی شرکت های بزرگتر ايده عال است. در شماره بعدی تهيه اين سيستم را توضيح می دهم