اتکا به خود و تکیه نکردن به دیگران
بعضی ها عادت دارند که در هر کاری، از دیگران کمک می گیرند، البته منظورم این نیست که از دیگران کمک نگیریم، بلکه کاری را که خودمان نیز قادر به انجام آن هستیم از دیگران نخواهیم. دیده اید بچه ای را که در حال اینکه توانایی پوشیدن لباس خود را دارد باز بهانه جویی می کند و از اطرافیان می خواهد که به او کمک کنند. برای بعضی از بزرگسالان نیز اینگونه است. چون در هر کاری دیگران آنها را کمک کرده اند، دیگر به این رویه عادت کرده اند و کار کردن دیگران را وظیفه می دانند نه لطف آنها ! در حالی که هیچ کس وظیفه ندارد به ما کمک کند، اگر هم کمکی می کند از روی لطف است و حبی که به ما دارد.
تجربه به من نشان داده است که نیروی انسان بسیار بیشتر از آن چیزی است که فکر می کند، تنها نباید خود را دست کم بگیرد، باید منفی بافی را کنار بگذارد. ما بیشتر از آن چیزی که تصور می کنیم توانمندیم و توانایی انجام کارهایی که در نظر اول سخت می نمایند را داریم. یک دانشمند روانشناس می گوید اگر یک معلول جسمی در مسابقات دومیدانی برنده نشود مقصر خود اوست. این ما هستیم که زندگی خودمان را می سازیم، موفقیت و شکستش نیز پای خودمان است. البته منکر شرایط نمی شوم اما باز نقش کلیدی را ما ایفا می کنیم.
منظور از این سطور این است که اعتماد به نفس می تواند ما را به خود متکی کند و شخصیت ما را اعتلا ببخشد. جمله ای از علی (ع) یادم هست با این مضمون که یک درخت خودرو که در بیابان روییده است بسیار سخت تر از درختی است که در کنار آب و در شرایط جوی خوبی روییده است. این یک قضیه نسبی است، اکثر کسانی که در زندگی خود موفق اند به خود متکی اند و هرگز از دیگران انتظار انجام دادن کارهای خودشان را نداشته اند. روانشناسان می گویند هنگامی که کودک شما زمین می خورد به او کمک نکنید تا بلند شود، بگذارید خودش بلند شود، کودک در واقع دارد تمرین می کند تا به قول معروف روی پای خود بایستد و اینکه در می یابد هنگامی که مشکلی برایش پیش می آید خود اوست که باید آن را حل کند و دیگران وظیفه ای در قبال مشکل او ندارند. نتیجه اینکه اتکا به خود، باعث می شود در برابر مشکلات توان بیشتری داشته باشیم و انعطاف بییشتری از خود نشان دهیم.
بعضی ها عادت دارند که در هر کاری، از دیگران کمک می گیرند، البته منظورم این نیست که از دیگران کمک نگیریم، بلکه کاری را که خودمان نیز قادر به انجام آن هستیم از دیگران نخواهیم. دیده اید بچه ای را که در حال اینکه توانایی پوشیدن لباس خود را دارد باز بهانه جویی می کند و از اطرافیان می خواهد که به او کمک کنند. برای بعضی از بزرگسالان نیز اینگونه است. چون در هر کاری دیگران آنها را کمک کرده اند، دیگر به این رویه عادت کرده اند و کار کردن دیگران را وظیفه می دانند نه لطف آنها ! در حالی که هیچ کس وظیفه ندارد به ما کمک کند، اگر هم کمکی می کند از روی لطف است و حبی که به ما دارد.
تجربه به من نشان داده است که نیروی انسان بسیار بیشتر از آن چیزی است که فکر می کند، تنها نباید خود را دست کم بگیرد، باید منفی بافی را کنار بگذارد. ما بیشتر از آن چیزی که تصور می کنیم توانمندیم و توانایی انجام کارهایی که در نظر اول سخت می نمایند را داریم. یک دانشمند روانشناس می گوید اگر یک معلول جسمی در مسابقات دومیدانی برنده نشود مقصر خود اوست. این ما هستیم که زندگی خودمان را می سازیم، موفقیت و شکستش نیز پای خودمان است. البته منکر شرایط نمی شوم اما باز نقش کلیدی را ما ایفا می کنیم.
منظور از این سطور این است که اعتماد به نفس می تواند ما را به خود متکی کند و شخصیت ما را اعتلا ببخشد. جمله ای از علی (ع) یادم هست با این مضمون که یک درخت خودرو که در بیابان روییده است بسیار سخت تر از درختی است که در کنار آب و در شرایط جوی خوبی روییده است. این یک قضیه نسبی است، اکثر کسانی که در زندگی خود موفق اند به خود متکی اند و هرگز از دیگران انتظار انجام دادن کارهای خودشان را نداشته اند. روانشناسان می گویند هنگامی که کودک شما زمین می خورد به او کمک نکنید تا بلند شود، بگذارید خودش بلند شود، کودک در واقع دارد تمرین می کند تا به قول معروف روی پای خود بایستد و اینکه در می یابد هنگامی که مشکلی برایش پیش می آید خود اوست که باید آن را حل کند و دیگران وظیفه ای در قبال مشکل او ندارند. نتیجه اینکه اتکا به خود، باعث می شود در برابر مشکلات توان بیشتری داشته باشیم و انعطاف بییشتری از خود نشان دهیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر