۵.۰۹.۱۳۸۹

محمد فریدالدین عطار نیشابوری

محمد فریدالدین عطار نیشابوری از بزرگان ادبیات فارسی در اواخر سده 6 و اوایل سده 7 هحری می باشد .

نام او «محمد»، لقبش «فرید الدین» و کنیهاش «ابوحامد» بود و در شعرهایش بیشتر عطار و گاهی نیز فرید تخلص کرده است. نام پدر عطار ابراهیم (با کنیهی ابوبکر) و نام مادرش رابعه بود. پدرش از اهالی زروندکدکن در اطراف نیشابورخراسان بود.

نام آثار عطار بدین شرح است:
منطِقُالطِّیر نام کتابی است به زبان فارسی نوشتهی عطار نیشابوری. این کتاب که در قرن ششم هجری قمری برابر با ۱۱۷۷ میلادی به شکل شعر نوشته شده، دارای محتوای عرفانی است و شامل حدود ۴۵۰۰ بیت است.

مرحلهها و منازل در راه پوییدن و جُستن عرفان یعنی شناختن رازهای هستی در منطقالطیر عطار هفت منزل است. او این هفت منزل را هفت وادی یا هفت شهر عشق مینامد. هفت وادی نامبرده به ترتیب بدین صورت است: طلب، عشق، معرفت، استغناء، توحید، حیرت و فقر. در داستان منطقالطیر سی مرغ (پرنده) برای یافتن سیمرغ یا همان حقیقت به سفری پرمخاطره دست میزنند و در واپسین وادی با نگریستن در آینه حق درمییابند که آن سیمرغ مطلوب خودشان هستند. با این خودشناسی، و با راهنمایی «حق» آن مرغان جذب وجود بیکران حق میشوند.

هیچ نظری موجود نیست:

http://up.iranblog.com/images/0z5dgraxwa4j49a5ts77.gif http://up.iranblog.com/images/gv83ah5giec9g8jkopmc.gif