بـه صـــد محنت روزی به چــــــاشـت
بـه کُتابش آن روز ســــائق نــبُـــرد
بـــزرگ آمـــدش طاعـت از طفل خُرد
پــدر ديده بوسيد و مــــادرش سرش
فــشــانــدنــد بــادام و زر بــر سـرش
چو بر وی گذرکرد يـــــک نيمه روز
فــتــاد انـــدر او زآتـش معـــده ســوز
به دل گفت اگرلقمه ای چندی خورم
چــه دانـــد پدر غــيــــب يـا مـــــادرم؟
چو روی پســـر در پــــدر بود وقوم
نـهـان خـــورد و پيـدا بسـر برد صوم
که داند چو دربنـد حــــــــق نيسـتـی
اگر بـــی وضو در نمــــاز ايـســتـی؟
پس اين پير ازآن طفل نادانتر است
که از بهر مردم به طاعت در است
کليد دَر دوزخ است آن نماز
کـه در چشـم مــردم گــــزاری دراز
اگر جز به حـــق می رود جاده ات
در آتش فشــانـنـد سجـــــــــــاده ات
ســـعــدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر