خشم خاطره آزردگی است.
خشمگین شدن دلیلی است برابر از ننمودن آزردگی خاطر در زمان وقوع
خود شما مسئول ابراز احساساتتان هستید , ولی توضیح خشم کار مشکلی است.
بیرون ریختن خشم بدون آزار دادن دیگران امری غیر ممکن به نظر می رسد. بهترین راه برای ابراز خشم باز نمودن دریچه های قلب است.
برای خاموش نمودن خشم ابتدا باید آزردگی را شناخت. مشکل می توانید آزردگی خود را نشان دهید اگر ظاهرا خودتان را مقاوم جلوه دهید.
اگر بخواهید برای محافظت از خودتان احساستان را مخفی سازید , واقعیت وجودتان به تردید می افتد و ارتباطتان با خود واقعی قطع می شود. حتی اگر دردتان را ندیده بگیرید باز هم در رفتارتان آزردگی و خشم دیده
می شود. شما نسبت به آزردگی حساس می شوید و رفتارتان با دیگران نا هموار می شود.
محافظت دیگران با کنترل خشم خود باعث می شود که آنها از شما فرار کنند.
بعد از مدتی به احساس بد داشتن عادت می کنید و هنگامی که دیگران مشکل شما را بپرسند قادر به اعتراف نمودن نخواهید بود و آزردگی خاطر کوچک تبدیل به مشکلی بزرگ و کهنه تبدیل خواهد شد.
آنهایی که باعث آزردگی خاطر شما شده و بعد مانع می شوند که خشمتان را ابراز کنید بزرگترین لطمه روحی به شما می زنند.
هر کسی بتواند خشمتان را درون بطری وجودتان مخفی سازد قادر به کنترل شما خواهد گشت.
باید خودتان را از خشم رها سازید تا بتوانید دوست داشته باشید.
هنگامی که عشق دست دوستی با خشم می دهد , عشق معنی واقعی خود را گم می کند.
اما هنگامی که خشم با عشق آمیخته می شود همچنان خشم معنی می دهد.
خشم خود را در زمان و مکان مناسب ابراز کنید تا همیشه بتوانید دوست داشته باشید.
تا زمانی که ازردگی روی لبهایتان ظاهر شود عشق همچنان شما را تعقیب می کند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر