آشیان عنقا

زین همرهان همراز من تنها توئی تنها بیا		باشد که در کام صدف گوهر شوی یکتا بیا
یارب که از دریا دلی خود گوهر یکتا شوی		ای اشک چشم آسمان در دامن دریا بیا
ما ره به کوی عافیت دانیم و منزلگاه انس		ای در تکاپوی طلب گم کرده ره با ما بیا
ای ماه کنعانی ترا یاران به چاه افکنده‌اند		در رشته‌ی پیوند ما چنگی زن و بالا بیا
مفتون خویشم کردی از حالی که آن شب داشتی		بار دگر آن حال را کردی اگر پیدا بیا
شرط هواداری ما شیدائی و شوریدگیست		گر یار ما خواهی شدن شوریده و شیدا بیا
در کار ما پروائی از طعن بداندیشان مکن		پروانه گو در محفل این شمع بی‌پروا بیا
کنجی است ما را فارغ از شور و شر دنیای دون		اینجا چو فارغ گشتی از شور و شر دنیا بیا
گر شهریاری خواهی و اقلیم جان از خاکیان		چون قاف دامن باز چین، زیر پر عنقا بیا