اخگر نهفته

ای دل به ساز عرش اگر گوش می‌کنی		از ساکنان فرش فراموش می‌کنی
گر نای زهره بشنوی ای دل بگوش هوش		آفاق را به زمزمه مدهوش می‌کنی
چون زلف سایه پنجه درافکن به ماهتاب		گر خواب خود مشوش و مغشوش می‌کنی
عشق مجاز غنچه‌ی عشق حقیقت است		گل گوشکفته باش، اگر بوش می‌کنی
از من خدای را غزل عاشقی مخواه		کز پیریم چو طفل قلمدوش می‌کنی
زین اخگر نهفته دمیدن خدای را		بس اخگر شکفته که خاموش می‌کنی
من شاه کشور ادب و شرم و عفتم		با من کدام دست در آغوش می‌کنی
پیرانه سرمشاهده‌ی خط شاهدان		نیش ندامتی است که خود نوش می‌کنی
من خود خطا به توبه بپوشم تو هم بیا		گر توبه با خدای خطا پوش می‌کنی
گو جام باده جوش محبت چرا زند		ترکانه یاد خون سیاووش می‌کنی
دنیا خود از دریچه‌ی عبرت عزیز ماست		زین خاک و شیشه آینه‌ی هوش می‌کنی
با شعر سایه چند چو خمیازه‌های صبح		ما را خمار خمر شب دوش می‌کنی
تهران بی صبا ثمرش چیست شهریار		نیما نرفته گر سفر یوش می‌کنی