حافظ جاویدان

تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود		طاق ابروی توام قبله‌ی جان خواهد بود
سرکشان را چو به صاف سرخم دستی نیست		سر ما خاک در دردکشان خواهد بود
پیش از آنی که پر از خاک شود کاسه‌ی چشم		چشم ما در پی خوبان جهان خواهد بود
تا جهان باقی و آئین محبت باقی است		شعر حافظ همه جا ورد زبان خواهد بود
هر که از جوی خرابات نخورد آب حیات		گر گل باغ بهشت است خزان خواهد بود
حافظا چشمه‌ی اشراق تو جاویدانی است		تا ابد آب از این چشمه روان خواهد بود
صحبت پیر خرابات تو دریافته‌ام		روحم از صحبت این پیر جوان خواهد بود
هر کجا زمزمه‌ی عشق و همای شوقی است		به هواداری آن سرو روان خواهد بود
تا چراگاه فلک هست و غزالان نجوم		دختر ماه بر این گله شبان خواهد بود
زنده، با یاد سر زلف تو جان خواهم کرد		تا نسیم سحری مشک فشان خواهد بود
ای سکندر تو به ظلمات ابد جان بسپار		عمر جاوید نصیب دگران خواهد بود
شهریارا به گدایی در میکده ناز		که دلت محرم اسرار نهان خواهد بود