چشمه‌ی ابدیت

شکفته‌ام به تماشای چشم شهلائی		که جز به چشم دلش نشکفد تماشائی
جمال پردگی جاودانه ننماید		مگر به آینه پاکان سینه سینائی
رواق چشم که یک انعکاس او آفاق		محیط نه فلکش زورقی به دریائی
دلی که غرق شود در شکوه این دریا		به چشم باز رود در شگفت ریائی
به قدر خواستنم نیست تاب سوختنم		به اسم عاشقم و اسم بی مسمائی
سواد زلف تو و سر جاودانه تست		که جلوه می‌کنداز هر سری به سودائی
به خاکپای تو ای سرو برکشیده‌ی من		که سر فرود نیاورده‌ام به دنیائی
به زیر سایه‌ی سروم به خاک بسپارید		که سرسپارده بودم به سرو بالائی
صدای حافظ شیراز بشنوی که رسید		به شهر شیفتگان شهریار شیدائی