انتحار تدریجی

خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست		به زندگانی من فرصت جوانی نیست
من از دو روزه‌ی هستی به جان شدم بیزار		خدای شکر که این عمر جاودانی نیست
همه بگریه‌ی ابر سیه گشودم چشم		دراین افق که فروغی ز شادمانی نیست
به غصه‌ی بلکه به تدریج انتحار کنم		دریغ و درد که این انتحار آنی نیست
نه من به سیلی خود سرخ میکنم رخ و بس		به بزم ما رخی از باده، ارغوانی نیست
ببین به جلد سگ پاسبان چه گرگانند		به جان خواجه که این شیوه‌ی شبانی نیست
ز بلبل چمن طبع شهریار افسوس		که از خزان گلشن شور نغمه خوانی نیست