لاله عباسی

منوچهر مطیعی تهرانی

لاله عباسی گلی است اهلی و خانگی و در مقابل آفات بسیار مقاوم که گل‌های شیپوری سرخ و سفید و بنفش آن هنگام غروب آفتاب باز می‌شود و به وقت طلوع سپیده صبح پژمرده می‌گردد. لاله‌عباسی گلی است زیبا که عمری یک شبه دارد و تنها شب‌ها می‌شکفد و با طلوع فجر می‌میرد به‌همین علت معبران آن را گل جوانمرگی شناخته‌اند و دسته‌ای نیز آن را زاهدی منزوی و متقی و غمگین شناخته‌اند که شب‌زنده‌داری و عبادت می‌کند و بامداد از فرط خستگی و بی‌خوابی به خواب می‌رود که این خواب را نیز عرفا (خواب قیلوله) می‌گویند. خوابی که بامداد بعد از عبادت و شب‌زنده‌داری و نماز شب حاصل می‌شود. لاله عباسی از نظر احساسی و عاطفی گل خوبی نیست و از دسته گل‌های شاد محسوب نمی‌گردد و چنانچه در خواب ببینید که در خانه شما بوته‌ای لاله عباسی روئیده غمگین و افسرده می‌شوید. اگر از زاویه بهتری بخواهیم نگاه کنیم وجود لاله عباسی در خانه بیننده خواب نشان آن است که از نظر مذهبی و تکالیف شرئی کمبودهائی هست که باید جبران شود. اما همان‌طور‌که گفته شد لاله عباسی گل جوانمرگی و غم و انددوه است. گل شب و گل تاریکی و ظلمت است. اگر کسی گل لاله عباسی در خواب به شما بدهد همان معنی است که شما گلی به دیگری بدهید و در هر حالت تحفه غم و سوگواری است. این گل چون از شاخه جدا شود بلا‌فاصله پژمرده می‌شود و از بین می‌رود تعارفش در خواب به هیچ وجه دلپذیر نیست و دیدن بوته آن در خواب بهتر است.