نابینائی

منوچهر مطیعی تهرانی

وقتی در خواب، خویشتن را نابینا می‌بینیم و احساس می‌کنیم کور شده‌ایم نشان آن است که چیزهائی را نمی‌خواهیم ببینیم. کاری می‌کنیم یا کاری قبلاً انجام داده‌ایم که از دیدن بازتاب آن شرم داریم یا انتظار واقعه‌ای را می‌کشیم که مشاهده‌اش ما را می‌ترساند. در مورد کوری دیگران نیز این نکته صادق است. شخصی که در خواب او را نابینا می‌بینیم سمبول یا جانشینی است از شخص یا طبقه‌ای از مردم که فکر می‌کنیم مصلحت نیست شاهد کارهای ما باشند. کسی که خودش را نابینا ببیند دلیل است که گمراه است و اگر یک چشم او نابینا بود نیم دین او تباه شده این هم می‌تواند درست باشد و تعریفی است از همان استدلال زیرا کسانی که واقعاً مؤمن نیستند و به دینداری تظاهر می‌کنند نمی‌پسندند دیگران ازاین راز آگاه شوند لذا مردم را نابینا می‌بینند و چون از رسوائی خودشان شرم دارند خویشتن را کور مشاهده می‌کنند. نابینائی یک چشم گویای خوف و رجا است.