ديو

منوچهر مطیعی تهرانی

دیو نفس پلید است چه مال خودمان و چه شخصیت نهفته و کثیف دیگران که گاه چهره نشان می‌دهد و فتنه و آشوب می‌آفریند. به زبان دیگر دیو شخصیت دوم و مضاعف ماست. نفس اماره ماست که گاه کنترل می‌کنیم و گاه عنان آن از دستمان بیرون می‌رود. اگر دیدیم که دیو خوشحال است و می‌خندد به فساد و تباهی میل می‌کنیم و اگر دیو غمگین بود کارهای خیر و خوب انجام می‌دهیم. اگر دیو ما را گرفت تسلیم هوای نفس می‌شویم و اگر دیو در تعقیب ما بود وسوسه می‌شویم. اگر بر دیو سوار شدیم یا غلبه کردیم به صلاح می‌گرائیم.