شما مبتلا به گوگل شده‌اید!

من سایت و امكانات گوگل (Google) را بسیار دوست دارم. به نظر من، خدمات این سازمان بسیار مفید و قابل استفاده است. من آن‌قدر به این سایت اطمینان دارم كه از آن به عنوان Web browser خود استفاده می‌كنم, به طوری كه به سادگی بر روی نوار منو (Menu bar) متصل و هر لحظه قابل استفاده است.موارد دیگری كه من از آن استفاده می‌كنم بسیار متنوع هستند؛ برای وب‌لاگ اختصاصی خودم، برای پست الکترونیکی، برای پیدا كردن مطالب مفید و همچنین برای جستجوی اخبار جدید كه مورد اخیر شاید به صدها بار در روز برسد.اما موردی وجود دارد كه باعث ناراحتی من می‌شود. اما این ایده‌ی گوگل در چنگ انداختن عنكبوت‌وار به هارددیسك کامپیوترهای شخصی بسیار ناراحت کننده است. این كار باعث می شود كه تمام دنیا به محتویات درون هاردیسك‌ها شامل MP۳ ها، آلبوم‌ها و عكس‌های خانوادگی و نامه‌های خصوصی، دست‌رسی داشته باشند.حریم خصوصی افراد، متاعی است كه به شكلی فزاینده در معرض خطر بی‌توجهی و نابودی است. این موضوع وحشتناك را به راحتی می‌توانید از آخرین اخبار روز در ذهن خود تجسم كنید. آخرین مورد از این دست اخبار ناخوشایند مربوط به كره‌ی جنوبی است، در این حادثه كاركنان یك شركتِ تلفن‌های همراه، جزییات مشخصات شخصی شش میلیون نفر (بله! شش میلیون نفر!) را كه شامل نام، شماره تلفن‌های همراه، نشانی پست‌های الکترونیکی و موارد مشابه بود, به شركت‌های بازاریابی فروختند.اما در برخی كشورها، خوش‌بختانه هنوز با چنین مواردی كه برای نمونه داده‌های مشتریان به وسیله‌ی یك جنایت‌كار باهوش شبكه دزدیده شود, روبه‌رو نشده‌ایم. اما آیا می‌توان تضمین كرد كه این اتفاق در آینده رخ نخواهد داد؟ برابر تحقیقات ماه آگوست موسسه‌ی Messagelab فاش شد كه از هر ده شرکت، شش مورد اگر با تهدید ویروس یا Spam روبه‌رو شوند، از پست الكترونیكی پیشین و محتویات آن صرف‌نظر می‌كنند و هم‌چنین از هر پنج بنگاه تجاری، یكی معتقد است كه كلاه‌برداری‌های اینترنتی هم‌چون دزدیID و دست‌بردهای کامپیوتری حالا دیگر یك تهدید واقعی است.برگردیم به بحث صفحه‌ی جستجوی گوگل, طبق اظهارات دوست قدیمی من،‍اریک اشمیت۲ كه یک مدیر اجرایی است، هدف نهایی این شركت ساختن ”گوگلی است كه شما را بشناسد“ كه البته این نظریه در نگاه اول بسیار جالب به نظر می‌رسد.نرم افزار را Download كنید و گوگل به شما امكان جستجو خواهد داد. به نحوی كه با کمک سیستم خود بتوانید میلیون‌ها كامپیوتر دیگر را كه به وب متصل هستند، شناسایی و كنكاش كنید.طبق ماده‌ی ”رضایت در جمع‌آوری اطلاعات غیرشخصی“، سیستم جستجوی گوگل می‌تواند اطلاعات قابل شناسایی غیرشخصیِ مشخصی را كه در كامپیوتر شما قرار دارد، بدون محدودیت در دفعات، جست‌وجو و برداشت كند. حتا اگر هم بخواهید، نمی‌توانید فرآیند را متوقف كنید، چه در حال نصب یك برنامه، چه پس از نصب، در نهایت اطلاعات جمع‌آوری شده‌ی غیرشخصی به گوگل فرستاده می‌شود.اگر دوست دارید بگویید پارانویید۳ شده‌ام، اما من با این نظریه چندان موافق نیستم، حتا اگر مفید و قابل استفاده باشد، باز هم دوست ندارم داده‌های كامپیوتر من به صورت یك كاتالوگ به محدوده‌ی عموسام! فرستاده شود.خوب، در مورد فایل‌های MP۳ چطور؟ در حالی كه من در تقسیم غیر قانونی فایل‌های MP۳ سهیم نبوده‌ام، نرم‌افزار Media player من خودبه‌خود شروع به جمع كردن MP۳ها می‌كند و كامپیوتر من از فایل‌هایی كه من به دنبالشان نیستم، انباشته می‌شود. ناگهان متوجه موضوعی می‌شوم. چه اتفاقی برای عكس‌های خصوصی اولین حمام دختر بچه‌ام افتاده است. راستی چه‌گونه باید از عكس‌های خانوادگی و خصوصی حفاظت كرد؟ البته شما می‌توانید از فرستادن اطلاعات به گوگل جلوگیری كنید. من به عنوان یك ستون‌نویس و روزنامه‌نگار كه پیوسته در مورد امنیت اینترنت مطلب می‌نویسد, نمی‌توانم متقاعد شوم كه پیش‌گیری از نشر اطلاعات شخصی یك مفهوم خدشه‌ناپذیر و به طور کامل اثبات شده است و وقتی برای امنیت اطلاعات با این همه دردسر و مشكل رو به رو می‌شوم، به این طرز تفكر بیشتر اعتقاد پیدا می‌كنم . بیایید رو راست باشیم، قرار دادن اطلاعات شخصی روی Server، با هر هدفی، به هیچ وجه کار عاقلانه‌ای به نظر نمی‌رسد.من به جمله ی ”به هیچ كس اعتماد نكن“ حتا اگر بسیار عامیانه باشد، همواره معتقد هستم. ۱ -Simon Moores ۲ - Eic Schmidt الف ) پارانویید(Paranoid) به كسی گفته می شود كه دچار بیماری روانی پارانویا (Paranoia) است. شخص مبتلا به پارانویا تصور می‌كند كه مورد نفرت دیگران است یا دیگران با او بد رفتار می‌كنند. از طرف دیگر بیمار تصور می‌كند كه شخصیت برجسته و مهمی است. مشكوك بودن به دیگران و بی‌اعتماد به اطرافیان از علایم این بیماری است. ب) ترانه‌ی بسیار مشهور Paranoid كه در سال ۱۹۷۰ توسط اعجوبه‌ی موسیقی ozzy osbourne نوشته و همراه با گروه مشهور و پیشرو Black Sabbath اجرا شد و به عنوان یك سبك و استاندارد، مورد استفاده‌ی موسیقی‌دان‌های دیگر قرار گرفت.